هنوز هم «عطر شهادت» از ورای سال‌های دور، به مشام می‌رسد.
هنگامی که از «دفاع مقدس» یاد می‌شود، یاد حماسه‌سازان میدان‌های شرف و عزت، جان را لبریز از افتخار و مباهات می‌کند.
آنان که عطر معنویت و صفا را در سنگرهای مقاومت و خط مقدم جهاد می‌پراکندند، آنان که «صلابت» و «عطوفت» را در هم می‌آمیختند، آنان که ترکیبی از «اشک و آهن» و «خشم و عاطفه» بودند، مزه خوب و طعم خوش «جهاد» و «عرفان» را چشیده بودند، «شور» و «شعور» را با هم داشتند.
یادشان بلند و ماندگار بود؛ آنان که در سایه فداکاری و جان نثاری، «خط جهاد و شهادت» را بر بام بلند آسمان و در دفتر ماندگار تاریخ و دیباچه عشق، رسم می‌کردند.
نگهبان مشعل‌های نورانی حق بودند و مرزبان حریم مکتب و میهن.
با دلی روشن و پرباور، در میدان جنگ، اهل «محراب نماز» و «سنگر دعا» بودند. شوق بندگی و عشق پرستش، در کنار روح حماسی و شور حمله و شجاعت رزم، به آنان شیوه‌ای علوی و روحی حسینی بخشیده بود و چاشنی سلاح رزمشان ایمان و عقیده بود،‌ نه باروت!
و نماز و یاد خدا، منبع تغذیه روح و جان آن سنگرنشینان به شمار می‌رفت.
آنان که «اسناد شرف» این ملت در «محکمه تاریخ» بودند؛ برای خدا آغاز کردند و برای او هم جنگ را به پایان برده، شمشیرها را غلاف کردند و این مفهوم روشن «تعبد در برابر ولایت» بود و رهایی از «بت نفس».
بلند باد نامشان که رابطه «خاک» و «خدا» را حفظ کرده و جان خویش را ظرف نزول «امداد غیبی» ساخته بودند.
نه پایشان بیگانه با مسجد بود،‌ نه چشمشان جدا از کتاب و مطالعه، و نه دوششان بیگانه با سلاح و نه پیشانی‌شان دور از سجاده و تربت.
راهی را که از کربلا آغاز کرده بودند، می‌‌خواستند به کربلا ختم کنند و چون خواهان «قرب» بودند، مقرب شدند و چون دنبال حق بودند،‌ فریب «سراب» نخوردند و چون به سرچشمه حقیقت و راستی رسیده بودند، حنای جوفروشان گندم‌نما، نزد آنان بی‌رنگ بود و افتخارشان این بود که در پی «فتوا» و به امر «مرجع و رهبر» و با انگیزه «ادای تکلیف» در جبهه‌ها حضور یافته‌اند.
در این راه، فتح و شکست، پیشروی و عقب‌نشینی، کشتن و کشته شدن، برایشان یکسان بود. چون به گفته سیدالشهدا(ع) خیر را در چیزی می‌دیدند که مشیت خدا باشد، چه به صورت «قتل» چه به شکل «ظفر»، و می‌گفتند:
گر چه از داغ لاله می‌سوزیم
ما همان سربلند دیروزیم
چون به تکلیف خود عمل کردیم
روز فتح و شکست پیروزیم
رزمندگان، وارثان خط سرخ عاشورا بودند و جهادشان، مروری بر درس‌های آموخته از کربلا و دفاعشان، تحقق بخشیدن به شعارهای امام حسین(ع)!
عشقشان به اهل‌بیت، پشتوانه رزم و عزم و ستیزشان بود. چرا که پیوند با «آل‌الله» داشتند و خود را در راستای آن خط می‌دیدند.
برای آن دلاور مردان هشت سال رزمندگی، آنچه میدان آزمایش برای اثبات صداقت در تعهد نسبت به آرمان شهدا و اهداف انقلاب بود، اطاعت از رهبری و ولایت‌فقیه بود.
اگر دشمن در جبهه‌ها هجوم می‌آورد، سدی از اراده‌های مستحکم برمی‌افراشتند.
اگر توطئه‌های پیدا و پنهان در کار بود، با سلاح «آگاهی جمعی» آن را خنثی می‌کردند.
و اگر تفرقه‌افکنی سیاست‌های بیگانگان بود، «خط وحدت» را ترسیم می‌کردند و در پشت خاکریز و سنگر «همدلی» موضع می‌گرفتند و عشق به مکتب و انقلاب را با هیچ چیز مبادله نمی‌کردند.
اگر دنیای روز و حکام زور، منطق و فرهنگشان را نمی‌پذیرفت، غمی به دل راه نمی‌دادند و خَمی به ابرو نمی‌آوردند. چون به خاطر خدا و دین می‌جنگیدند، نه معیارهای جهانی و استانداردهای بین‌المللی!
باری... نهال صبر می‌کاشتند و میوه ظفر می‌چیدند.
چون «جوشن ایمان» را به بر کرده بودند، بی‌باک و سلحشور و شهادت‌طلب شده بودند.
و اینک... اگر چه آن میدان‌ها سرد و خاموش است،‌ ولی نبرد حق و باطل در جبهه‌ای گسترده‌تر به شدت ادامه دارد.
آنچه در لبنان و فلسطین دیده می‌شود، بازتابی از همان روحیه و فرهنگ است.
خون‌های جبهه‌های ما، اکنون در «جنوب لبنان» فوران می‌زند و خانه‌های غاصبان را بر سرشان ویران می‌کند و در صحراهای حیرت و وحشت، سرگردانشان می‌سازد.
پیکرهای مطهر شهدای میدان‌های ما، امروز همچون «مین» بر سر راه «تجاوز و اشغال» منفجر می‌شود و راه ورودشان را می‌بندند.
فریادهای خروشان و تکبیرهای بلند رزمندگان ما، امروز از حنجره گرم و پر صلابت «حزب‌الله» برمی‌آید و لرزه بر اندام استکبار می‌اندازد و خواب از چشمشان می‌رباید. پس نبرد، هنوز هم جاری است؛ هم در جبهه‌ای به گستردگی کشورهای اسلامی، هم در عرصه فرهنگ و اندیشه.
وارثان آن دوران و یادگاران آن فرهنگ مقاومت و ایثار و بازماندگان آن حماسه‌های دفاع، امروز نیز مسئولیت دفاع و پشتیبانی و امداد و رزم و خط‌شکنی و حفظ موانع و دیدبانی و پیشروی را بر عهده دارند.
خون شهیدان، رسالت ما را سنگین‌تر می‌کند.
و... داغ فراق و درد هجران، تکلیف مضاعفی بر دوشمان می‌گذارد.
هرگز مباد که پیمانمان با «شهیدان»، «امام»، «انقلاب» و «ولایت» از یاد برود.
?
از دل نه، ولی ز دیده، یاران رفتند
مردانه شبِ گلوله‌باران رفتند
ای دیده، کجایی که تماشا بکنی
از جبهه دل، خبرنگاران رفتند
?
چراغ یاد آن عاملان به تکلیف، همواره فروزان باد
و خط سبز و یاد سرخشان،
همواره همچو پرچمی بلند، در اهتزاز!

                                        جواد محدثی